Szczupleszym być : Moja historia w walce o wygląd.

Tym postem otwieram nowy temat na blogu dotyczący odchudzania, dbania o swoje ciało i innych związanych z tym tematem.

Na początku muszę opowiedzieć Wam (w wielkim skrócie) swoją historie.

Jest to istotne, ponieważ później, kiedy będę pisać jak wyglądały i zmieniały się moje ćwiczenia oraz dieta, będziecie wiedzieć, czemu wyglądało to tak, a nie inaczej, a osoby z podobnymi problemami będą (mam nadzieję) bardziej pewne w tym, co robią.

Zacznijmy, więc od tego, że jestem chora.

Nie jakoś tam chora.

Mam poważne kłopoty zdrowotne, od 8 lat choruję na Sjogrena z przebiegiem Tocznia Układowego, który jest z typu chorób autoinmunologicznych.

Z chorobami to jest tak, że jedni przechodzą je w taki sposób, iż nawet nie odczują, że coś im dolega, a inni (jak to jest w moim przypadku) muszą się nacierpieć i namęczyć, aby wyniki, choć trochę drgnęły, a samopoczucie się poprawiło.

Lekarze twierdzą, że jestem wyjątkowym przypadkiem i wcale temu nie zaprzeczam. Przez okres, jaki się leczę i przez ilość leków, które w tym czasie dostałam, przypałętało się wiele dodatkowych problemów związanych ze zdrowiem.

Brałam już chemię, od 8 lat biorę sterydy w bardzo różnych dawkach, oraz stale przyjmuję garści innych leków podtrzymujących mnie przy życiu i pozwalających mi funkcjonować jakkolwiek.

Przez „cudowne” sterydy i złą diagnozę na początku leczenia przytyłam 45 kg w pół roku. Chodziłam wtedy do szkoły podstawowej, miałam 147 wzrostu i ważyłam 75 kg.

Wyglądałam jak wyglądałam. (Ale tutaj i tak już byłam szczuplejsza...). 

Niestety duża część społeczeństwa była pewna, że jestem gruba, bo siedzę i jem jak opętana…

Taa… Polecam spróbować brać moje dawki sterydów i nie przytyć.

Przez mój wygląd nie byłam akceptowana wśród rówieśników, wiele osób się ze mnie śmiało, nieznajomi wytykali mnie palcami na ulicy.

Często również trafiałam na osoby starsze, które potrafiły powiedzieć mi, że „Chyba czas zacząć się odchudzać, bo taka spasiona wyglądam obleśnie”.

Byłam wyzywana, szykanowana, nieakceptowana wśród społeczeństwa. 

Nie mogłam zrobić nic ze swoją wagą, ponieważ to leczenie wpływało tak na moje ciało, a ja mimo dobrej diety nie chudłam. Ćwiczyć nie mogłam, ponieważ byłam w takim stanie fizycznym (bóle stawów, rwania, migreny), że jedyne, o czym marzyłam była śmierć.

Ból był nie do wytrzymania i nie dało się go niczym opanować. 

To wszystko przyczyniło się do tego, że odsunęłam się od ludzi, bo kojarzyłam ich tylko z krzywdą, jaką mi wyrządzali.

Kiedy już trochę się pozbierałam i wychodziłam poza swoje 4 ściany, znów natrafiał się ktoś, kto krzywo się spojrzał i skomentował mój wygląd.

Było mi z tym wszystkim bardzo ciężko, ponieważ sama choroba, ból, ciągłe pobyty w szpitalach były trudne do zniesienia, a dodatkowo dostawało mi się za to, że żyje, tak naprawdę.

Do dziś, mimo upłynięcia paru lat i zgubienia wielu kilogramów, mam pewien uszczerbek na psychice. Kiedyś słyszałam bardzo mądre słowa, które wypowiedział Gok Wan, nie przytoczę ich dokładnie, bo aż tak dobrej pamięci nie mam, ale chodziło mu o to, że takiej traumy nigdy się nie pozbędziemy, oraz że niezależnie od tego jak szczupli będziemy, w środku zawsze pozostaniemy grubasami.

Jak więc doszłam do tego miejsca, w którym jestem?

Po 3 latach nieprawidłowego leczenia, w końcu trafiłam do dobrego lekarza, na początku musiałam być leczona ze skutków polekowych, ponieważ byłam tak zapchana wszystkim, że badania nic nie wykazywały. Leczenie to zajęło 2 lata. Po tym okresie postawiono mi dobrą diagnozę i zaczęto leczyć prawidłowo.

Przeszłam przez wiele leków, w różnych dawkach i kombinacjach, jednak do tej pory choroby nie zaleczyłam (tego nie da się wyleczyć, można jedynie „uśpić”), ponieważ mój organizm jest tak oporny na wszystko, co dostaje.

Z biegiem czasu pojawiały się też dodatkowe choroby, z którymi walczę do dziś, więc nie jest łatwo.

Mimo to, po wprowadzeniu mojego leczenia na dobry tor, zaczynałam się czuć lepiej. Nie były to efekty widoczne z miesiąca na miesiąc, tylko z roku na rok, jednak udało się na tyle, że mogłam zacząć funkcjonować jak człowiek, uczęszczać w życiu codziennym, a to było już coś. Nie leżałam już 24h w łóżku.

Dzięki temu, że ból trochę ustąpił zaczęłam więcej chodzić. Zaczęłam więcej chodzić, spalałam i chudłam.
Chudłam, chudłam, bez restrykcyjnej diety i ćwiczeń, tylko włączając zwykłe czynności.

Mimo to, po jakimś okresie, zatrzymałam się na pewnym etapie i przestałam już zrzucać kilogramy (z woli mojego organizmu, nie mojej własnej).

Wtedy stwierdziłam, że trzeba się do tego bardziej przyłożyć i zrobić coś żebym w końcu była zadowolona ze swojego odbicia w lustrze. I tak zaczęłam kombinować – układać dietę, eliminować, co niepotrzebne i ćwiczyć.

Jednak, musicie wiedzieć, że to, iż wprowadziłam w swoje życie więcej ruchu, wcale nie znaczy, że czułam się lepiej.

Moja choroba i to, przez co przeszłam, zahartowało mnie na tyle, że mimo łez w oczach (z bólu) ćwiczyłam. Nie było "Nie", nie miałam wymówek.
Czasem nawet dochodziło do tego, że nie zrobiłam jakiejś istotnej rzeczy ze względu na złe samopoczucie, ale ćwiczyć „musiałam”.
Dzisiaj wiem, że może i udowodniłam sobie tym jak silna jestem, ale zrobiłam sobie również wielką krzywdę taką postawą, ponieważ stresowałam siebie i swój organizm tym przymusem ćwiczeń i restrykcyjną (wtedy) dietą.
Schudłam, ale jakim kosztem... Kosztem kompletnego wyniszczenia psychicznego.
A fizycznie jak było źle tak jest do dzisiaj.

Na szczęście po 6 miesiącach męczarni opanowałam się, za sprawą kolejnych problemów zdrowotnych, które narobiłam sobie swoim postępowaniem.

Wtedy zaczęłam się zajmować porządnym ułożeniem diety i ćwiczeniami, które nadawałyby się dla mnie. Dla osoby chorej z aktywną chorobą.

I w tej chwili wyglądam tak:

I tak to prezentuje się z wierzchu. 

Mogłabym tak jeszcze pisać i pisać, ponieważ to co opisałam wyżej to jedynie zarys mojej historii, jednak nie chce Was zanudzać, a tak jak wspomniałam na początku – nie mogę ominąć tego tematu, ponieważ na nim właściwie będą się opierały kolejne posty.

Podsumowując: Chciałabym, poprzez moją historię, ostrzec Was przed przesadą.

Wszystko jest dobre w odpowiedniej ilości, ruch i dobrze dobrana dieta jest zbawienna, ale musi ona współgrać z Nami i nie może wywoływać u Nas stanów stresowych.

Co innego jeśli mamy lenia i nam się po prostu nie chce, ale jeśli naprawdę źle się czujemy – odpuśćmy. Ćwiczenia i dieta nie pomogą nam, jeśli przy okazji będziemy psuć sobie zdrowie psychiczne czy fizyczne.

Mam wielką nadzieję, że ktoś przeczytał mój wywód, bo jest on istotny i może otworzyć oczy wielu osobom.

Nie chcę żeby, to, co napisałam, zostało odebrane jako użalanie się nad sobą czy poszukiwanie współczucia.
Wiem że nie można mnie zaliczyć do osób tego typu, ja wręcz przeciwnie – robię wszystko żeby pokazać innym, że świetnie sobie radzę i nie cierpię traktowania ulgowego, litowania się. Myślę, że samo to, iż ten kto nie zna mnie dobrze, nie powiedziałby nigdy, że jestem osobą chorą, po przejściach, potwierdza moje słowa.

Pamiętajcie! To jak nasze życie wygląda i co sobą reprezentujemy, zależy w 99% od NAS SAMYCH.

P.S.: Jeśli chodzi o dokładne ćwiczenia, dietę, pielęgnacje ciała - wszystko pojawi się w kolejnych postach, jednak jeśli coś interesuje Was szczególnie - piszcie, będę wiedziała na czym skupić się bardziej. :)